NADCHODZĄCE WYDARZENIA:

22 IX - 24 IX - XVII Rajd Szlakami Walk Grupy Kampinos AK

poniedziałek, 12 kwietnia 2010

Rozkaz specjalny

Naczelnik Warszawa, 10 kwietnia 2010 r.
Związku Harcerstwa Polskiego


Zuchy,
Harcerki i Harcerze,
Instruktorki i Instruktorzy
Związku Harcerstwa Polskiego



Rozkaz Specjalny L. 1/2010


Druhny i Druhowie!

10 kwietnia 2010 roku tragicznie zapisze się w historii naszego narodu nie tylko jako 70. rocznica mordu w Katyniu, ale również jako dzień katastrofy lotniczej, w której zginął prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński, protektor Związku Harcerstwa Polskiego wraz z kilkudziesięcioma osobami, częścią elity naszego narodu.

Żadne słowa nie oddadzą i nie wyrażą bólu, jaki wypełnia nasze myśli i przenika harcerskie serca. Zginęli przedstawiciele najwyższych władz państwowych, duchowieństwa i Wojska Polskiego. Osoby nam bliskie, a wśród nich nasi „Niezawodni Przyjaciele”. Ich ofiara staje się dla nas wyrazem służby i umiłowania najwyższych wartości naszej Ojczyzny.

Druhny i Druhowie!
1. Ogłaszam trzydziestodniową żałobę w Związku Harcerstwa Polskiego.
2. Polecam odczytać rozkaz na specjalnych zbiórkach drużyn.
3. Polecam okryć kirem sztandary harcerskie.
4. Polecam nałożyć czarne opaski na Krzyże Harcerskie.
5. Polecam na znak żałoby opuścić flagi do połowy masztu.


Czuwaj!

hm. Małgorzata Sinica

wtorek, 6 kwietnia 2010

Święto drużyny

Normalnie nasze drużynowe święto obchodzimy 30 marca. Tym razem jednak nie było to możliwe, dlatego spotkaliśmy się dzisiaj. Co oczywiście nie miało wpływu na emocje, które nam towarzyszyły.

Dlaczego akurat ta data? To właśnie wtedy umarł Jan Bytnar „Rudy” mając 22 lata. Chcieliśmy przypomnieć sobie, jak przebiegały ostatnie dni jego życia. Dlatego dh drużynowa przeczytała nam fragment książki „Akcja pod Arsenałem”. Znajdował się w niej wyrywek z „pamiętnika Zośki”. Poznanie go pozwala poczuć namiastkę tego, co przeżywali przyjaciele Rudego. A my, siedząc razem przy kominku, mogliśmy jedynie wsłuchiwać się w te wspomnienia. I choć dh Asia bardzo chciała żebyśmy coś powiedzieli, wciąż siedzieliśmy w ciszy. Bo co można jeszcze dodać? Uczuć nie da się opisać. A cisza wyraża więcej niż jakiekolwiek słowa.