Zlot zaczął się 16 sierpnia i zapewnił nam aż 9 dni niezapomnianych wrażeń. W programie można było znaleźć takie zajęcia jak samoobrona, cyrk, wyprawa do zoo, ratownictwo, historia, wspinaczka, kurs spadochroniarski itd. A poza zajęciami każde gniazdo przygotowało coś od siebie więc w wolnym czasie mogliśmy wziąć udział w zawodach łuczniczych, poskakać na trampolinie, zagrać w żywe piłkarzyki albo odwiedzić kawiarenkę. Organizatorzy nie zapomnieli też o nocach. Każdego wieczoru rozpoczynał się koncert co najmniej dwóch zespołów(np. Akurat), który trwał aż do przyjazdu straży miejskiej. A potem? Oczywiście można było pójść spać, ale kto by spał wiedząc, że za rogiem czeka na niego pokaz ogni. Jedyną rzeczą, która na zlocie mogła nieco przeszkadzać był straszny upał, ale i z tym sobie radziliśmy oblewając się zimną wodą.
To, że są to urodziny można było bardzo dobrze odczuć gdy puszczaliśmy 100 balonów na 100-lecie harcerstwa. A codziennie pod bramą były ogromne balony, którymi można było się przelecieć. Wychodziła też zlotowa gazeta – „Skaut krakowski” oraz grało radio, w którym można było nie tylko posłuchać harcerskiej muzyki ale też audycji dotyczących harcerstwa. Mogłoby się wydawać, że to już zbyt wiele, a jednak jest to zaledwie połowa tego wszystkiego, czego można było doświadczyć w Krakowie.
Nie wspomniałam jeszcze o tym najważniejszym – atmosferze. Tego nie da się opisać. Otacza Cię tylu harcerzy, że gdzie nie spojrzysz widać kolorowe zlotowe koszulki. Każdy jest dla siebie jak brat i z każdym można tak po prostu pogadać, pośmiać się. Jest nas tak wielu, że nie sposób poznać wszystkich. Ale właśnie na takich imprezach możemy zobaczyć jaka jest nasza siła. I to, że nie ma między nami granic bo wszyscy wierzymy w te same ideały. Skąd wiem? Bo na zlocie było obecnych około 300 harcerzy z innych krajów, nawet tak odległych jak Hong Kong. Jedyną barierą mógł być co najwyżej język, choć i na to zawsze znajdzie się sposób.
Po tym wszystkim nasuwa mi się tylko jedno zdanie „Można żyć bez harcerstwa… ale po co?”
